W pierwszych latach X wieku rozpoczął się najbardziej haniebny okres w długiej historii Watykanu. Przez blisko sześć dekad kolejni papieże byli tylko posłusznymi marionetkami w rękach dwóch groźnych i przebiegłych kobiet, pochodzących z arystokratycznego rodu. Teodora i jej córka Marozja zyskały wówczas złą sławę największych nierządnic Rzymu, które gotowe były na wszystko, aby tylko zaspokoić swoje własne ambicje. Nigdy wcześniej i nigdy później kobiety nie miały tak wielkiej władzy w Kościele. Każdego, kto stanął na ich drodze czekała śmierć.
Najpierw Teodora, a później jej córka Marozja nie tylko decydowały o wyborze kolejnych papieży, ale także o ich późniejszej detronizacji. Zwykle kończyła się ona nagłym zgonem nieposłusznych im ojców świętych. Obie były kochankami papieży, a nawet rodziły im dzieci, które później same siadały na papieskim tronie. Lata ich haniebnych rządów przeszły do historii Kościoła jako „saeculum obscurum” – ciemne stulecie. Dziś czas ten nazywany jest także okresem pornokracji, czyli epoką, w której Watykanem rządziły ladacznice.