Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood

   W roku 1969 w Stanach Zjednoczonych doszło do zbrodni, która wstrząsnęła światem. W willi Romana Polańskiego zamordowana została jego ciężarna żona oraz kilku gości przebywających w domu. Inicjatorem tej masakry był Charles Manson, który po tych wydarzeniach stał się jednym z najbardziej znanych zbrodniarzy w historii kryminologii. Dziennikarze Tom O’Neill i Dan Piepenbring nigdy nie uwierzyli w wersję oficjalną tych wydarzeń. Ich książka „Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood” próbuje dotrzeć do prawdy i odpowiedzieć na pytania, które do dzisiaj nie doczekały się odpowiedzi…

   Do brutalnych morderstw doszło w dzielnicy kalifornijskim Beverly Hills w nocy z 8 na 9 sierpnia 1969 roku. Miejscem zbrodni był dom polskiego reżysera Romana Polańskiego, mieszczący się przy Cielo Drive 10050. Sekta Charlesa Mansona zwana „Rodziną” zamordowała kilka osób przebywających w domu. Wśród ofiar była Sharon Tate – żona Polańskiego. Kobieta była w dziewiątym miesiącu ciąży. Zamordowani zostali również Wojciech Frykowski, Abigail Folger, stylista z Hollywood Jay Sebring oraz Steven Parent. Po ich zamordowaniu, krwią ofiar wypisali na drzwiach napis „PIG” („ŚWINIA”).

Charles Manson (1934-2017).

   Mordercy zbiegli z miejsca zbrodni. Policja przez dłuższy czas nie potrafiła trafić na trop prowadzący do zabójców. Pomógł dopiero przypadek: kilka miesięcy po zabójstwie jedna z jego uczestniczek – Susan Atkins, aresztowana w innej sprawie – „pochwaliła się” innej osadzonej udziałem w morderstwie. Ta poinformowała o wszystkim władze więzienia. Proces bandy Mansona zakończył się w styczniu 1971 roku. Sprawców skazano na dożywotnie więzienie, ponieważ w Kalifornii nie stosowano wtedy kary śmierci. Manson odbywał swój wyrok w kalifornijskim więzieniu stanowym w Corcoran. W kwietniu 2012 roku (w wieku lat 78) bezskutecznie ubiegał się o przedterminowe zwolnienie. 15 maja 2015 pojawiła się plotka o odkryciu w celi ciała Mansona bez oznak życia oraz o uznaniu go za zmarłego po bezskutecznych próbach reanimacji. Doniesienia te zostały jednak zdementowane przez władze więzienne. Dwa lata później psychopatyczny lider sekty opuścił ten świat ostatecznie…

   Choć od tej straszliwej zbrodni minęło już kilkadziesiąt lat, jej motywy wciąż pozostają niejasne. Charles Manson przyznał się, że zainspirowali go Beatlesi, których piosenki interpretował na swój sposób i używał do zdobywania demonicznej kontroli nad swoimi uczniami, których zindoktrynował tak bardzo, że mordowali na jego rozkaz.

   Dwa lata przed zbrodnią w Beverly Hills Charles Manson założył grupę religijną, którą nazwał „Rodzina” („The Family”). Życie tej sekty koncentrowało się głównie na odczytywaniu wszelkich przepowiedni na temat zbliżającej się szybko katastrofie. Manson ostrzegał swoich wyznawców przed nadchodzącą i nieuniknioną „murzyńską rewolucją”, która zakończyć się miała okrutną rzezią białych ludzi. Kiedy według przepowiedni minął termin wybuchu rewolty, Manson wyjaśnił swym wiernym, że to oni będą musieli rozpocząć konieczną i nieuniknioną rzeź. Uwierzyli mu wszyscy. Jednym z pierwszych celów ich ataku stał się dom Romana Polańskiego.

Willa Romana Polańskiego w Beverly Hills tuż po
dokonaniu w tym miejscu serii brutalnych morderstw.

  Amerykański dziennikarz śledczy Tom O’Neill nigdy nie uwierzył w oficjalną wersje zdarzeń, która została przedstawiona opinii publicznej. Poświęcili dwie dekady, aby ją podważyć. Efektem ich długotrwałego śledztwa jest książka „Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood”, która w naszym kraju ukazała się nakładem Wydawnictwa Akurat. Czy udała mu się ta praca? I tak i nie…

   Prawdą jest, że wciąż wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. Z kim tak naprawdę zadawał się Manson i jak daleko posunęli się jego hollywoodzcy znajomi, żeby ukryć swoje powiązania? Dlaczego śledczy nie powstrzymali go, mając ku temu tak wiele okazji? Czy handlarze narkotyków, którzy znali Charlesa Mansona, mogli zatrudnić go do zainicjowania mściwej masakry w willi Polańskich? I jak Manson zdołał w tak łatwy sposób przeistoczyć grupę hipisów w bezlitosnych morderców? Autorzy książki, chcąc raz na zawsze rozwiązać wszystkie tajemnice, podążyli tropem zagadek i bardzo zastanawiających zbiegów okoliczności. Rozmawiali z wieloma osobami, wśród których były zarówno gwiazdy Hollywood, jak i byli agenci służb specjalnych. I jedno trzeba im przyznać już na wstępie – dziennikarzom udało się w sposób fenomenalny przedstawić czytelnikom obraz słonecznej Kalifornii z lat 60. XX wieku, gdzie szarlatani uchodzili za geniuszy, wolna miłość była tak samo realna jak pranie mózgu, a utopijne światy znajdowały się w zasięgu ręki wszelkiej maści amatorów narkotykowych odlotów.

   Tom O’Neill w toku swojego trudnego śledztwa dotarli do wielu nieznanych do tej pory faktów i poszlak. W kolejnych rozdziałach czytelnicy będą się więc stykać z wieloma negatywnymi charakterami tej makabrycznej opowieści. Zabójcy i ich ofiary, milczący świadkowie, nieuczciwi policjanci, nieuczciwi prokuratorzy, ukrywające coś byłe gwiazdy filmowe, kłamiący prawnicy i lekarze bez sumienia – to tylko część ludzi, którzy robili wszystko, aby sekret „rodziny” Mansona nigdy nie ujrzał światła dziennego. Im dalej w głąb mrocznego świata Hollywood zagłębiali się dziennikarze, tym większy opór przed sobą czuli. Ogrom wątków przez nich poruszanych każe czytelnikom jeszcze raz zastanowić się, czy to co podaje oficjalna wersja wydarzeń jest prawdą. Może też spowodować prawdziwy mętlik w głowie.

Roman Polański i jego Sharon Tate.
Kobieta w momencie śmierci była w ciąży.

   Liczba szczegółów, miejsc i nazwisk, jakie padają w książce „Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood” sprawia, że czasami trudno jest się zorientować w tej swoistej łamigłówce. Sprawy nie ułatwia czytelnikom to, że wiele wątków poruszanych przez autorów nagle się urywają bez odpowiedzi. Dziennikarz zostawia je w kulminacyjnych momentach, by już do nich nie wrócić. I choć na okładce książki autorów jest dwóch – tak naprawdę narrację prowadzi jedynie O’Neill. Taki zabieg każe się zastanowić, dlaczego dopisano do tego tytułu również Dana Piepenbringa. Niewiele wyjaśniają ten zabieg podziękowania autora, z których możemy jedynie dowiedzieć się, że współautor pomógł O’Neillowi ogarnąć nieokreślony bliżej „chaos” związany z wydaniem tej książki. 

   Niewątpliwym plusem książki jest dość dokładne i szczegółowe przedstawienie życia Charlesa Mansona, być może nawet zbyt szczegółowo. Czasami można wręcz odnieść wrażenie, że autor bardziej skupia się na samej postaci psychopatycznego przywódcy sekty niż na poszukiwaniu prawdy o wydarzeniach w domu Polańskiego. Czytelnicy interesujący się biografią Mansona będą zadowoleni. Nieco mniej entuzjastycznie do książki mogą podejść osoby szukające informacji o zbrodni i późniejszym procesie, gdyż w gąszczu dochodzeniowej pracy dziennikarza widoczny jest brak faktów nieznanych dla czytelników, którzy ze sprawą morderstwa w Beverly Hills spotykają się po raz pierwszy. Aby pełniej zrozumieć opisywane wydarzenia trzeba się czasami posiłkować literaturą uzupełniającą ten temat.

   Sam problem poszukiwania prawdy nie zawsze wpływa pozytywnie na płynność narracji. Urywane wątki i brak wyjaśnień, na które czekają czytelnicy może przeszkadzać. Bardzo dobrze są jednak opisane kolejne etapy podróży O’Neilla przez mur kłamstw. Kolejne tropy i przeprowadzone rozmowy ukazują wiele wcześniej nieznanych szczegółów dotyczących tej sprawy. Intrygują i każą pogłębiać poszukiwania, tym samym sprawiają, że książka „Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood” wyróżnia się wśród podobnej literatury, stawiającej na pierwszym planie dociekliwość z rozszyfrowaniu kolejnych teorii spiskowych.

Charles Manson w roku 2009.
Morderca i szaleniec do końca swoich dni
miał oddaną rzeszę fanek.

   Tom O’Neill sam przyznał, że dziennikarskie śledztwo zaprowadziło go w głąb świata, którego się nie spodziewał i który go zszokował. Pogoń za prawdą doprowadziła go niemal na skraj szaleństwa do tego stopnia, że nawet przez osoby sobie najbliższe zaczął być postrzegany jako wariat i człowiek ogarnięty obsesją. I obsesja ta jest wyraźnie widoczna w chaosie, w którym się pogrążył tropiąc historię Charlesa Mansona. Dużo oskarżeń, jeszcze więcej podejrzeń, jednak mało konkretów. Niepotrzebne są też niektóre zabiegi narracyjne, sprawiające wrażenie świadomego powiększania objętości książki. Czy kogoś obchodzi, jak ubrani byli kelnerzy w restauracji, w której autor rozmawiał ze świadkiem? Porządek stopniowo ustępuje bałaganowi, a bałagan zmienia się w informacyjny chaos. Zresztą „Chaos” to tytuł oryginału, który pasowałby bardziej do polskiego wydania. Jako że górę wziąć musiały względy marketingowe, polski wydawca zdecydował się na niepozostawiający niedomówień tytuł.

   Atutem książki są niewątpliwie zamieszczone fotografie, także takie, które nie były dotąd nigdzie publikowane. „Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood” to książka jak najbardziej godna polecenia, jednak raczej nie dla osób, które do tej pory nie zapoznały się z historią Charlesa Mansona i jego sekty. Na znawców tematu będzie na pewno dobrym uzupełnieniem ich stanu wiedzy. Zwróci także uwagę na wiele wątków, które do tej pory nie przez wszystkich brane były pod uwagę. Autor wykonał pracę niemal tytaniczną, wiele poświęcił i należy to docenić. Choć nie zawsze udaje mu się swoje wizję przekazać czytelnikom, to z pewnością pozwala przyjrzeć się tej tragicznej historii z całkowicie innego punktu widzenia…

Tom O’Neill, Dan Piepenbring 

„Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood”

Wydawnictwo Akurat, 2019

ISBN: 978-83-287-1169-3

Liczba stron: 640

Okładka: Miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 133 x 206 mm